When life knocks you down, roll over and look at the stars

Pfoe. Het is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten weten. I’m sorry! Het is nogal een heftige tijd op het moment. Ondanks dat ik weer hartelijk ontvangen ben en een warm bedje heb om in te slapen zonder gekrijs om me heen. Is mijn rust nog steeds niet terug gekeerd. Sinds ik het besluit heb genomen Matamata achter me te laten is de zoektocht naar een ander baantje gestart.

En het loopt alles behalve soepel.

Ik denk dat ik de laatste week zeker meer dan 20 sollicitatie brieven heb verstuurd. MEER DAN TWINTIG! En hoeveel antwoorden denken jullie dat ik terug heb gekregen? Drie afwijzingen. Owja….. Niet te vergeten; een mailtje van een vrouw die interesse in me had om sensuele massages te geven, inclusief happy ending! Verdiende verrekkes, heb haar toch maar vriendelijk bedankt. Was toch net niet helemaal wat ik zocht.

Ondertussen dan toch een baantje gevonden als poetshulp voor een paar uur per week. Beter dan niks doen, er komt wat geld binnen maar echt gelukkig word ik er niet van.

When life knocks you down.. Calmly get back up, smile and say very politely; ‘You hit like a bitch’.

Ondanks het feit dat mijn zoektocht naar een baantje erg frustrerend en stressvol is. Vergeet ik natuurlijk niet dat ik in het prachtige Nieuw Zeeland ben. Genieten staat nog steeds op nummer 1. En dat heb ik gelukkig de afgelopen dagen genoeg gedaan.

Zo ben ik trotse eigenaar van mijn aller eerste autootje ooit; Een Honda Odyssey! Met in de achterbak een enorm matras, camping spullen en alles wat ik nodig heb om een weekend te kunnen genieten waar ik ook heen ga.

Every new friend is a new adventure.... the start of more memories.

Ook heb ik heel wat leuke mensen leren kennen de afgelopen tijd. Vorig weekend ben ik met een groep mensen naar het noorden gegaan (Cape Brett voor degene die het op willen zoeken) Om een wandeling te maken van 2 dagen, 17.2 kilometer heen en natuurlijk ook weer 17.2 kilometer terug. Wat was dat een mentaal spelletje met jezelf zeg! Wat een pittige tocht, je kunt het met geen mogelijkheid met Nederland vergelijken. 17 kilometer in Nederland is een eitje! Hier doe je 8-9 uur over 17 kilometer. Bloed, zweet en een gekneusde pols heeft het me gekost. Maar wat was ik trots op mezelf maar ook zeker op heel de groep! Het was een weekend lang genieten, lachen en zwijgen. Denkend aan jezelf, de groep maar ook zeker weten aan de mensen thuis.

Hoe frustrerend het ook is, hoe boos ik de laatste dagen ook ben geweest omdat niemand de moeite neemt om een mailtje terug te sturen. Ondanks de tegenslagen, de vermoeidheid. Sta ik elke dag op en kan ik niet wachten om weer iets nieuws mee te maken. Elke avond ga ik naar bed, met het gevoel het meeste van mijn dag te hebben gemaakt. En in de nachten, als ik niet kan slapen.. Denk ik aan waar ik nu sta en wat ik allemaal al heb gedaan en meegemaakt in mijn korte leventje.. En dan kan ik eindelijk zeggen, na al die jaren; Dat ik behoorlijk trots op mezelf ben.

I looked in to the mirror and realized, I’m me. Every little crack. Every dent. Every little mistake. I don’t need to try so hard to be perfect, cause I’m me. And I’m proud of that.

Er staan weer wat foto's online!