And so.... the adventure begins!

Zo post je in je laatste blog dat je eindelijk begonnen bent met aftellen. Nog 30 dagen. Een hele maand nog over in Nederland. En zo komt de spannende werkelijkheid steeds dichterbij. Morgen stap ik dan eindelijk in het vliegtuig.

Waar is de tijd gebleven?

Afscheid.. het klinkt nogal dramatisch, net of je elkaar NOOIT meer gaat zien. Maar een ander woord heb ik niet, dus blijf ik even lekker dramatisch doen met het woord; Afscheid! Want zo voelde ik me de laatste dagen wel. Ondanks dat ik er enorm veel zin in heb, neem ik het liefste een paar van de liefste mensen in de hele wereld mee om samen dit avontuur aan te gaan, samen te genieten en onze dromen waar te gaan maken. Maar helaas gaat dat niet gebeuren en ga ik dit avontuur alleen aan. Ofja, deels. Ondanks dat ik aan de andere kant van de wereld zit, ben ik geen jaar van Nederland verwijderd… maar 2 dagen reizen (Thanks maatje, voor de eyeopener)

No matter where.

Onwijs lieve, belangrijke en mafkezen van mensen heb ik in mijn leven, dus ook veel moeilijke momenten gehad toen ik afscheid van ze nam. Mijn onwijs lieve vrienden, zus, oma en andere familieleden. Maar morgen komt dan toch echt het afscheid waar ik het meeste tegenop zie. Een jaar lang deze personen niet meer kunnen knuffelen, lastig vallen en om hulp vragen. Twee personen die altijd in mij hebben geloofd, mij hebben gesteund en hebben gemaakt tot wie ik ben. Ze hebben mij deze kans gegund en laten mij de wijde wereld in gaan, mijn ouders.

How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard.

Wat ga ik ze onwijs missen, maar daarnaast weet ik ook dat alles goed gaat komen. En weet ik zeker dat ze stiekem heel erg gaan genieten van het feit dat ze nog maar met zijn 2tjes in huis zijn! Geen rond zwervende schoenen en bekers, geen gemiep over gekookte aardappelen en VOORAL….. NIEMAND, HELEMAAL NIEMAND die zeurt dat de televisie te hard staat!!! Wat gaan jullie genieten van dat laatste feitje, hahaha!

Pap, mam… bedankt voor echt alles wat jullie ooit voor me hebben gedaan. Dat jullie mij deze kans gunnen, terwijl ik zie hoeveel het jullie doet. Skype, whatsapp, postduiven, flessenpost, lichtseinen…. Niks is te gek! Ook al zit ik 18.000 km van jullie vandaan, jullie zitten in mijn hart en ik in dat van jullie <3

Don't be afraid to move on and start a new chapter.

Maargoed, genoeg dramatische woorden. Ik heb mijn enthousiasme terug gevonden, met gezonde spanning kijk ik er echt naar uit! Mijn koffers staan klaar, handbagage is ook zo goed als ingepakt. Straks nog even heerlijk genieten van een lange uitgebreide douche (Sorry paps, ook dat is de laatste keer voor een jaar :p) en nog 1 keer genieten van mijn heerlijke bedje <3 Om morgen om kwart voor 6 op te staan!

Dames en heren, voor nu zal dit mijn laatste blog zijn vanuit Nederland. Jullie horen weer van mij zodra ik aan de andere kant van deze wereldbol ben! Ik zeg; Tot ziens!

It’s not goodbye, but see you later!